Het gebeurt al eens dat een renner herinnerd wordt om datgene wat hij heeft meegemaakt en niet of minder door zijn prestaties. Denken we maar aan Laurent Fignon die een prachtig palmares heeft opgebouwd in zijn wielerloopbaan maar vooral herinnerd wordt als de verliezer van de Tour de France van 1989 met slechts 8 luttele seconden van Greg Lemond.
Zo is het ook vergaan met de Nederlandse wielrenner Wim van Est, ooit winnaar van de Ronde Van Vlaanderen in 1953, drie keer winnaar van Bordeaux Parijs, 2 keer Nederlands kampioen en verder winnaar van enkele etappes in de Tour de France en de Giro d’Italia.
Val in een ravijn in de Tour de France 1951
de gedenkplaat aan de plaats van het gebeuren
In 1951 viel hij namelijk als geletruidrager (de eerste Nederlandse ooit) maar liefst 70 meter diep in een ravijn tijdens de afdaling van de col d’Aubisque. Van Est overleefde de klap en hield er zijn bekendheid aan over.
In 2001, twee jaar voor zijn dood, was Wim samen met enkele oud ploeggenoten, erbij op de plaats waar alles 50 jaar eerder gebeurde om er een gedenkteken in te huldigen. Net als in 1951 kon van Est zijn tranen niet bedwingen.
Maar hoe kwam die val tot stand? van Est zat de dag ervoor, tijdens de 12de etappe, in een ontsnapping waarbij de kopgroep maar liefst 20 minuten voorsprong had op het peloton. Hij won de etappe met aankomst in Dax en mocht bijgevolg de gele trui dragen.
Daags nadien stond een pyreneeënrit tussen Dax en Tarbes op het programma en het moet gezegd dat van Est totaal geen ervaring had met de bergen. Hij had nog nooit een berg gezien behalve op foto, laat staan op- of afgereden en dat was er aan te zien in de afdaling.
Op de top van de col d’Aubisque had van Est een achterstand van 4 minuten op de kopgroep en wilde zoveel mogelijk tijd goed maken in de afdaling. Daarvoor koos hij het wiel van meesterdaler Fiorenzo Magni maar dat bleek geen goed idee.
van Est had alle moeite van de wereld om het wiel te houden en toen hij tot overmaat van ramp lek reed begon zijn fiets te slingeren en verloor hij de controle in een bocht waardoor hij over de balustrade viel, 70 meter diep in een ravijn.
Het was de Vlaming Roger Decock die van Est vanop een afstand volgde en hem het ravijn zag indonderen. Hij hield onmiddellijk alle volgers en renners tegen niet wetende of Wim nog in leven was. Gelukkig zag de menigte een geel madeliefje temidden het gras dat een teken van leven maakte.
van Est had de schrik van zijn leven gehad en kon zijn tranen niet bedwingen. Het duurde nog een hele poos vooraleer van Est uit het ravijn werd gehaald, daarvoor bonden de verzorgers alle tubes en banden die ze hadden aan elkaar en gelukkig voor ons is alles toen gefilmd en geïllustreerd in onderstaand filmpje.
Ook de gele trui waar van Est toen mee reed is bewaard gebleven. De gescheurde koerstrui is in het bezit van zijn kleinzoon William Van Peer.
Pontiac gebruikt val als slogan
Het voorval heeft Wim van Est geen windeieren gelegd en hij is gedurende enkele jaren het gezicht geweest achter de reclame van Pontiac uurwerken. Tijdens de val is Wim zijn Pontiac namelijk blijven tikken en dat inspireerde de producent van zijn horloge tot de volgende slogan: ‘zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil maar mijn Pontiac liep’.
De reclame van Pontiac met de bekende slogan
Na zijn val opende van Est 40 winkels en telkens hij in België reed moest hij in de aanval gaan waarna onmiddellijk een wagen met Pontiac reclame achter hem reed met het deuntje Tic-tac-Pontiac. Op de duur kon van Est het niet meer horen maar het betaalde natuurlijk wel goed.
Ook het uurwerk is nog steeds in het bezit van zijn kleinzoon.
Wim van Est overleed in 2003 maar zal steeds worden herinnerd als de renner die in de gele trui zeventig meter diep het ravijn instortte.
Wil je meer te weten komen over Wim van Est en over hoe dit voorval zijn leven heeft veranderd dan kun je het boek Het ijzeren uurwerk: het levensverhaal van Wim van Est lezen dat te krijgen is bij bol.com
